در بسیاری از لالایی­ها برای نمایش در امان بودن طفل و روبه­راه بودن همه چیز برای اینکه به بچه اثبات کنند ـ گرچه بچه نمی­فهمیده است ـ اینجا در حقیقت مادران برای اینکه به خودشان بباورانند که همه چیز در امن و امان است و برای بچه­هایشان خطری نیست، علاوه بر اینکه می­گفتند: مامان! تو بخواب! هیچ خطری نیست! و همه چیز روبه­راه است! ارواح مقدس را هم به عنوان نگهبان اعلام می­کردند. در لالایی­های خودمان مثلاً امام رضا پشت و پناهت است. یا شاه چراغ پشت و پناهت است و در لالایی­ای دیگران مسیح، مریم مقدس یا پولس مقدس را پناه می­گرفتند و می­گفتند در اطراف گهواره در پروازند و هوای تو را دارند.

در لالایی­ها گاه از موجودات شریر و بد آیند هم یاد شده است. مثل لولو، لولوئی که می­آید و خاک توی چشم بچه­ها می­کند و یا لولوئی که می­آید و بچه­ها را می­برد. (ادامه مطلب)

یک دسته دیگر از لالایی­ها بر بنیاد ستایش مادر از کودک خودش است. چه دست­های قشنگی داری. لبت چون غنچه است. چشمانت زیبا است.

در لالایی­ها اکثر اقوام و ملل رد پای غول و لولو و شیطان و دیو را به آسانی می­توان پیدا کرد و در این موارد معمولاً لالایی دربردارنده­ی مفاهیم و مضامین ترسناک است.

آری لالایی­ها، ادبیات زنانه­اند و همواره زنانه بوده­اند و شاید در آینده نیز اگر لالایی دوام بیاورد، همچنان زنانه باقی بمانند.

لالایی برای مادران حکم درددل کردن را داشته است. در گذشته، زندگانی مادران با رنج­ها و دردها همراه بوده است و آنان همواره در تنهایی پوک خانه، دور از همسران­شان نیاز به سنگ صبوری داشته­اند نیاز داشته­اند این رنج­ها و درددل­ها را با کسی در میان بگذارند، چه بسا که کودکان زبان بسته­شان جای این سنگ صبور را پر می­کرده­اند و آنان در پوشش لالایی گفتن، درددل می­کرده­اند.

لالایی­ها اولین شعرهایی هستند که فقط به خاطر آهنگ و موسیقی برای کودکان خوانده می­شوند. لالایی، ارتباط عاطفی از طریق آهنگ را بین مادر و کودک برقرار می­کند و به او آرامش می­بخشد و گوش او را برای پذیرش آهنگ و موسیقی آماده و تربیت می­کند.»(حجازی،1379 : 188 )

لالایی­ها بر دو نوعند: آن لالایی­هایی که مردم ساخته­اند و اغلب بیان­کننده رنج­ها و دردهای خودشان بوده و در واقع برای بیداری هستند نه خواب کردن کودکان (لالایی سیاسی، مذهبی) و لالایی­هایی که شاد و زنده هستند و شعرایی شناخته شده برای کودکان می­سرایند مثل لالایی­های مصطفی رحماندوست، جعفر ابراهیمی و افسانه شعبان­نژاد و...

"مهتاب لالای" رحماندوست، لالایی­ای است آرام و دلپذیر، مخصوص خواب کردن کودک با وصف خواب حیوانات:

گنجشک، لالا

سنجاب، لالا

آمد دوباره

مهتاب، لالا

لالا، لایی، لالا، لایی

گل زود خوابید

مثل همیشه

قورباغه ساکت

خوابیده بیشه

لالا، لایی، لالا، لایی

جنگل! لالالا

برکه! لالالا

شب بر همه خوش

تا صبح فردا

لالا، لایی، لالا، لایی

ملودی رمانتیک لالایی چیزی شبیه درددل کردن است که با استفاده از تکرار مکرر شعرهای مختلف در وزن مفاعیلن (دو بار یا بیشتر) و یا دوبیتی، ابتدا برای تحت­الشعاع قراردادن محیط و یا بی­تابی کودک با صدای بلند خوانده می­شود و سپس با حس خواب کودک، صدا پایین می­آید و در فرجام، صدا به سکوت می­انجامد. محتوای بیشتر لالایی­های دنیا این­هاست: بچه­ جان بخواب، مامانت اینجاست! تو سالم و تندرستی و هیچ دلیلی برای بی­تابی و گریه کردن در کار نیست، راحت بخواب! همه چیز رو به راه است.