زمانی که می­خواهیم شعر کودک و نوجوان را از لحاظ حضور مظاهر طبیعت در آن بررسی نماییم،  بی­شک با عناوین بسیار متعددی مواجه می­شویم که بررسی هرکدام از آن­ها و نقششان در شعر کودک و نوجوان، نیازمند پژوهشی بزرگ و نوشتاری طولانی است. وقتی از طبیعت سخن می­گوییم، موارد زیر در ذهنمان تداعی می­شود:

«چشمه، نسیم، خورشید، ماه، ابر، آسمان، درخت، دریا، باغ، گل»و ده­ها نشانه­ی دیگر.

کودک و نوجوان و حتی بزرگ­ترها، هر روز خورشید و ابر و آسمان و هر شب ماه و ستاره را تماشا می­کنند. و این خود دلیل محکمی است برای حضور این نشانه­ها در شعر کودک.

شاعران به شیوه­های مختلف از نشانه­های طبیعت در شعرشان بهره گرفتند. حضور پر رنگ نشانه­های طبیعت در شعر کودک و نوجوان باعث لطیف شدن و خوش جلوه شدن سروده­ها شده است. به طور یقین می­توان ادعا کرد که بیش از نیمی از سروده­های کودک و نوجوان با حضور طبیعت و نشانه­های آن شکل گرفته است و کم­تر شاعری را می­بینیم که از این جاذبه در سروده­هایش استفاده نکرده باشد.