در یک نگاه کلی داستان در سرزمینهای عربی دارای قدمتی طولانی است.شاید قدیمی‌ترین داستان مکتوب قصه ی مصری «دو برادر» باشد که در قرن 33 پیش از میلاد مسیح بر پاپیروس نوشته شده است. از سوی دیگر داستان و قصه از آغاز در قرآن شریف تجلی یافته است و بیشتر آیه‌ها و سُوَر آن ریشه در یک داستان هدفدار دارد . از آن جمله می‌توان به احسن القصص یعنی قصه ی « یوسف و زلیخا» اشاره کرد.

اما آنچه که در حوزه ی ادبیات داستانی قرار میگیرد عمری کوتاه دارد.به عبارتی دیگر ریشه های ادبیات نوین داستانی کودک در سرزمینهای عربی را باید در تحولات ادبی و فرهنگی پس از آشنایی با غرب جستجو کرد. در واقع بیشتر مورخان و پژوهشگران آغاز دوره ی بیداری اعراب را که از مصر شروع شد، حمله ی « ناپلئون بناپارت» امپراطور فرانسه به مصر دانسته اند. ( فرزاد، 1380، 19) اما از سال «1930 » سخن از ادبیات کودک به عنوان شاخه ای از ادبیات در بین مربیان کودک و مجلات عربی بر سر زبانها افتاد و همانطور که گفته شد ، این در حالی بود که تا قبل از آن کتابهای کودکان عمدتاَ دارای اهداف آموزشی بوده و فقط به عنوان مواد درسی در مدارس به کار گرفته می شده و حاوی اصول و مبانی تربیتی همچون دعوت به اخلاق ، دین و ... بوده است. برای مثال حتی در سوریه که از پیشگامان ادبیات داستانی کودکان به شمار می رود تا مدتها بعد از ایجاد مدارس نوین شاهد آن می باشیم که« شعر» بیشتر از داستان مورد توجه دست اندر کاران

امرآموزش کودک بوده است. چرا که سابقه ی درخشان شعری عرب حتی در امر آموزش کمتر مجال بروز داستان را در زمینه ی تعلیم و تربیت کودکان می داد.